kachna.books.quality

Science fiction kusi mnie ogromnie, ale zawsze z tyłu głowy pozostaje strach, czy mój umysł poradzi sobie z całą masą naukowych informacji. Gdy sięgam po książkę, czuję lekki niepokój, w przypadku „Projektu Hail Mary” był nawet zdwojony, gdyż książkę sam wydawca określa jako powieść science fact. Pozycja naukowa, która rozpłomienia wyobraźnię do granic możliwości, każdy humanista może odetchnąć z ulgą, wszystko jest zrozumiałe, wyjaśnione, nie ma strachu. „Kimże jestem, żeby się sprzeciwiać woli wszechwładnego komputera o stalowych mackach? Ostrożnie dotykam językiem podejrzanej substancji.” Poza strachem przez unicestwieniem ludzkości z powodu „chmury” atakującej słońce, realne opisy i konkrety naukowe, powodują gęsią skórkę. Ludzie niszczą planetę, jednocześnie dbając o nią, poszerzając wiedzę z zakresu ekologii, walczą o każdy centymetr lodowca, gdy nagle sytuacja obraca się kompletnie przeciwko dotychczasowym założeniom. Pierwsze piętnaście stron, daje drobny zarys jakich niu

Cierpienie wylewa się z tej książki jak krew wypływa z Chrystusowych ran. Mam mieszane uczucia, z jednej strony myślę, że jest mało realna, przedawniła się. Z drugiej wiem, jak ślepa jestem. Nie ma cierpienia w moim otoczeniu, nie znam takich sytuacji, jednak wierzę w nie. "Wiara czyni cuda" tak bym mogła podsumować całą lekturę i potem nastąpi długie milczenie. Bohaterów poznajemy z perspektywy opowieści, zazwyczaj rozumiałam chronologię i nie gubiłam się w ilości prezentowanych postaci. Z żadną nie czułam specjalnej więzi, nie kibicowałam nikomu, bardziej miałam chęć potrząsnąć nimi i zadać kilka egzystencjalnych pytań, na które odpowiedzi szukaliby w piśmie świętym. Niestety. „Niech ksiądz powie, to już? To ostatnia spowiedź? Ostateczna? A co jest na końcu, nagroda czy kara?” Poruszanie tematyki religijnego życia, w myśl zasad " nie wychylaj się i bądź posłuszna Bogu" to podkopywanie najtrudniejszych tematów społecznych. Wiara staje się tematem tabu, wstydliw

Na okładce książki wydawca umieścił informację "bestsellerowy poradnik, który pokochały kobiety" i ja się z tym zgodzę, choć do sprawy podeszłam sceptycznie. Czytałam już dziesiątki poradników, opiera się na tym spora część mojego życia zawodowego, więc z ręką na sercu, mogę powiedzieć "znam się na tym"! Czytając masę książek z zakresu rozwoju osobistego, czytelnik wpada w kołowrotek, zaczyna kręcić się wkoło tych samych zagadnień, przedstawionych innymi słowami, ma wrażenie, że wszystko już słyszał i zdobył całą wiedzę. Książka "Kobiety nie kłamią i mają najwyżej 39 lat" to zbiór złotych zasad budowania poczucia własnej wartości w rodzinie. Czy ten temat jest oklepany? Jasne, ale autorka przedstawia wszystkie zagadnienia w formie historii z własnego życia rodzinnego. Początek książki i opowieść o małym zielonym kaktusie wygrała całą punktację! Na początku czułam się jak intruz i nie do końca komfortowo było mi czytać o małżeńskich sprzeczkach czy probl

Zaczęłam czytać z dużą energią, zapalona, napalona, niecierpliwa! Przewracałam stronę za stroną i na mojej twarzy malował się grymas... Zła. Jak ktoś z wydawnictwa mógł popełnić faux pas i porównać "to" do twórczości Małeckiego? Zawsze czytam do końca książki, które mam do recenzji i nawet jeśli się mecze to dzielnie brnę w te historie, całe szczęście! Zachwyt spadł na mnie jak grom z jasnego nieba. Czułam, że gałęzie przygniatają mnie do ziemi i tworzą wokół mnie posłanie z mchu. Bagienny, błotnisty krajobraz zaczynał się robić coraz bardziej przejrzysty, a momentami nawet piękny. Tego się nie spodziewałam. Cygańskie opowieści są jak jabłko z zakazanego drzewa, tak grzeszne, że kuszące. Tu było ich mnóstwo, przeplatały je dźwięki płynące z akordeonu. Bohaterów było wielu i wiele skrajnie różnych emocji z nimi związanych. Zero chronologii, a mnóstwo opowieści do poznania, najpierw myślałam, że każda z nich przyniesie inny morał, ale one pięknie łączą się w całość. Całość jest

Najpierw z całych sił chciałam ją czytać, potem zaczęłam się zastanawiać czy trafi do mnie sarkastyczny humor, a jeszcze później mój facet zapytał czy to nie będzie coś podobnego do Hobbita i mój zapał opadł na samo dno. Nie poddałam się, usiadłam do niej dzielnie wieczorem i siedziałam przez połowę nocy! Genialna! Historia wyjątkowej drużyny do zadań specjalnych, która dzielnie podróżuje po krainie rozdartej przez walczące o władzę rodzeństwo. Magia jest tu wielkim tabu, zostało zamknięte i wygonione w odległe góry, a miejscowi nazywają je Złym. Tak jak diabeł tkwi w szczegółach, tak sukces książki tkwi w prostocie. W przypadku "Nie ma tego Złego" zasada sprawdziła się w stu procentach. Opowieść o przyjaźni, braterstwie, miłości, przyszłości i rodzinie. Poznajemy upartego człowieka, honorowego rycerza, starego zielarza, małego goblina, porywczego krasnoluda, tajemniczego elfa i wybuchową żonę prowadzącą karczmę. Każdy z nich w inny sposób odbiera "problemy" z jakim

I teraz medal dla tego kto mnie zrozumie: to książka o cierpieniu, do której chcesz się przytulać jak do ciepłej podusi! Ha! Kilka dni temu koleżanka napisała mi, że uwielbia młodzieżówki, bo ciągle się czuje jak nastolatka, a ja dziś doszłam do wniosku, że uwielbiam młodzieżówki, bo jest matką i szukam odpowiedzi. Z jakiego powodu homoseksualistów źle traktuje się w szkołach? Szukam odpowiedzi, królestwo dla tego, kto jej udzieli. Cała książka opowiada o poszukiwaniach sensu istnienia, celu w życiu, zagłuszaniu wyrzutów sumienia i walce o lepszą przyszłość. Poznajemy kilka młodych osób, licealistów, którzy dużo myślą i zdecydowanie zbyt mało mówią, zwłaszcza o własnych emocjach. W szczególności urzekła mnie postać Anity, która opiekuje się młodszym rodzeństwem jak własnymi dziećmi. Ten wątek przyprawił mnie o ścisk żołądka, z każdą linijką czytanego tekstu, coraz bardziej miałam chęć wkroczyć do akcji, żeby zaburzyć bieg tej historii, wyszarpując Anitę ze szponów zabijającego ją poczu