kachna.books.quality

  Mam skłonności do skupiania się na sobie. Na własnych odczuciach, planach, porażkach i marzeniach. Nie myślę o innych w każdej sekundzie swojego życia. Nie do końca wiem czym jest krystaliczna przyjaźń, rodząca się w trudach życia i już pewnie nigdy się tego nie dowiem. Szkoda... Książka opowiada właśnie o takiej przyjaźni, damskiej, silnej, choć pochodzącej z ciężkich życiowych doświadczeń. Mało wiedziałam na temat życia Koreanek, tym bardziej, że w ostatnim czasie czytałam przewodnik podróżniczy przedstawiający Korę i Seul w kolorowych barwach. Teraz mogłam odkryć ciemną stronę tego narodu. Wyścig szczurów, to zdecydowanie zbyt delikatne określenie. Prawda na temat operacji plastycznych obecnych w życiu bohaterek, możliwych powikłaniach i ilości zabiegów jakim poddają się w dążeniu do idealnej wizji koreańskiej kobiety. Powieść rozgrywa się na kilku płaszczyznach, poznajemy trud życia dziewczyn wychowujących się w sierocińcu, to jeden z najostrzejszych fragmentów całej histor

  Czuję, że nie powinnam pisać o tej książce. Nie mam prawa, ale postaram się wypowiedzieć w najbardziej neutralny sposób, tak, aby nikt nie poczuł się urażony. "Głód. Pamiętnik mojego ciała" to historia Roxane Gay, która bolała mnie fizycznie. Na każdej stronie czułam ucisk w mostku, pulsowanie w skroniach i spięcie w barkach. Nie czyta się jej łatwo. Z łatwością traktuje się ciało, jak rzecz publiczną, fragment infrastruktury lub element przyrody, może przejść obok niego, szturchając, dotykając, może plując? Zdarza się. Wygląd się ocenia, bez pytania o zgodę właściciela tego wyglądu. Wszędzie panuje kanon piękna, który jest wyglądem normalnym. Poprawiony retuszem płaski brzuch goni nas w reklamach, na okładkach, wystawach sklepowych i gazetkach z marketów. Rzygam tym! Nigdy nie czułam tego głodu, moje ciało nie ograniczało mnie w niczym, dawało mi zdrowie, siłę i pole do popisu. Nie rozumiem, jak to jest, nie umiem się do tego odnieść. Wiem, że autorka to tytanowa k