Kanarek w klatce z kompleksów. "Niestandardowi"

-


Codziennie, obok moich okien przechodzą dziesiątki osób, nie wiem jakich. Nawet, jeżeli znam lub poznam kogoś z nich, nie dowiem się nigdy czy jest standardowy.

Michał Paweł Urbaniak odpowiada na wyznaczone przez media kanony piękna, stanowczo sprzeciwia się trendom. Historia toczy się własnym rytmem, wykonując ogrom pracy, edukacji społecznej, która staje się towarem deficytowym, znika wśród promocji i sklepowych wyprzedaży.

Nie przypuszczałam jak pięknie można pisać o kompleksach, a właśnie o tym jest książka "Niestandardowi", w której poznajemy bolesne historie ludzkich niedoskonałości. Na początku czułam, że to proza dla każdego, dynamiczna, pełna dialogów, z silnym wątkiem obyczajowym. Im głębiej brnęłam, tym szybciej topniał mój zapał, wyostrzał się umysł, unosiłam brwi w geście zdziwienia, choć nie przytrafiło mi się nic dziwnego. To literatura piękna w czystej postaci. Bez krzty innego gatunku, tylko proza życia, trudna i męcząca.

Człowiek wykluczony ze społeczeństwa nie ma wygodnego miejsca, nawet jeśli jest akceptowany przez najbliższych, to nie może odnaleźć swojego szyku w tłumie. Główny bohater Wiktor spotyka w parku artystyczną duszę, Liwia pojawia się przez przypadek i zaczyna się nie romantyczna opowieść. Cała fabuła opiera się na małym projekcie fotograficznym, niosącym wielkie przesłanie.

Kilka pytań kołatało w mojej głowie, czy gorszy jest ból fizyczny, czy bardziej dotyka nas ten psychiczny? Kim trzeba być, żeby porównywać siebie "standardowego" człowieka, z przypadkiem "niestandardowym" ukaranym przez zły los. Współczuć komuś, kto brzydzi się litością, nie chce pomocy, zamyka się przed życiem. Autor zasiał we mnie poczucie bezsilności.

"Rozsiedli się na pufach, oszołomieni, jakby ocaleli z nieoczekiwanego kataklizmu. Choć mieli na sobie ubrania, wydawali się skrępowani swoją obecnością."

O relacjach międzyludzkich, bez lukru, filtrów i wyszczuplającej bielizny.


"Niestandardowi"

Michał Paweł Urbaniak

Wydawnictwo MOVA

    

Popularne posty z tego bloga

Idealna gra na jesienne wieczory! Fighting Fantasy

-
Obraz
Czy to prawda, że książkoluby lubią też planszówki? Może nie jest to zasadą, jednak zapewne ma coś wspólnego ze stylem życia. Tak? Oczywiście, że tak, bo nałogowe czytanie to już styl życia, nie tylko hobby czy pasja. Gry planszowe są wspaniałe, jednak większość z nich wymaga sporej „aktywności” od gracza. Trzeba rozłożyć planszę i wszystkie elementy, przeczytać długą instrukcję oraz usiąść wygodnie przy stole. Tak bynajmniej to wyglądało u nas. Jednak udało się znaleźć alternatywne rozwiązanie, czyli mamy książkę grę. To moja pierwsza książka z Fighting Fantasy Bohaterem Jesteś Ty, jej tytuł to „Czarnoksiężnik z Ognistej Góry” i jestem nią zachwycona. Przede wszystkim zasady są bardzo proste, w testowaniu pomagał mi syn, od razu zrozumiał jak to działa. W ciekawy sposób wypełnia się Kartę Przygody i każdy jest gotowy do rozpoczęcia podróży. Na wstępnie czytamy krótką historię, wyruszamy z wioski w poszukiwania skarbu Czarnoksiężnika. Wiemy też, że niewielu śmiałków zdołało wrócić z te
Czytaj więcej

Najlepsze książki z 2020 roku!

-
Obraz
  Rok był jaki był. Oszczędnie w słowach, przechodzę do sedna. Najlepsze książki z 2020 roku to: Seria Powrót autorstwa Karoliny Wójciak. „Bruno”, „Ernest” i „Gaja” to historie wielowątkowe, mówiące o przemocy domowej, krzywdzie dzieci i jej wpływie na dorosłe życie. Walce o poczucie własnej wartości z toczącą się w tle misją w Afganistanie. Niesamowita merytorycznie i rozbrajająca na łopatki seria, obowiązkowa dla każdego żądnego wrażeń czytelnika. Najlepszy debiut to w mojej opinii „Sprawdź, czy ktoś za tobą nie stoi” autorstwa Iny Nacht. Klimat stworzony przez autorkę w mglistej Kotlinie Kłodzkiej to mistrzostwo świata. Wszystko co lubię w jednej niepozornej książce, czyli losy zaniedbanego dziecka, walka z własnymi słabościami, dyskryminacja, stereotypy i uprzedzenia. Prezent książkowy jaki otrzymałam od innej blogerki, najlepszy ze wszystkich „Mur duchów” Sarah Moss. Aniu dziękuję ponownie, książka jest cudowna. Brutalna opowieść z interesującym wątkiem historycznym. Znów ma
Czytaj więcej

Jak pokochać komedie kryminalne? "Niedaleko pada trup od denata" Iwona Banach

-
Obraz
„Leżał w bardzo śmierdzącym błocie, a na nim siedziało coś wielkiego i groźnego, podobnego do świni bez ryja. Ważyło chyba tonę. Usadowiło się na jego piersi i wydało z siebie straszliwy, przeciągły wrzask.” Często zastanawiam się jak mocno zmieniają się moje upodobania czytelnicze. Czy gust jest taki sam, czy jednak ulega zmianie? Chyba jest taki sam, ale ja wcześniej nie trafiałam na dobre pozycje z danego gatunku. W efekcie, wszelkiego rodzaju komedie kryminalne, omijałam szerokim łukiem. Co było błędem, wystarczyło odrobinę zagłębić się w twórczość Iwony Banach, żeby zmienić zdanie. „Niedaleko pada trup od denata” jest trzecią książką na bardzo wysokim poziomie, jaką przeczytałam z tego gatunku literackiego. Największym plusem książki jest ciągła akcja, nawet przez sekundę nie udało mi się znudzić fabułą. Dobry humor, wylewający się ze stron, trochę mydlił moje oczy, jednak nie do końca się temu poddałam, jako potomek Sherlocka Holmesa i detektywa Colombo, w jednym, ca
Czytaj więcej